Tweede week Trinity hospital

Jorie en ik begonnen deze week op de afdeling Treatment and Surgeony. We keken er erg naar uit omdat we allebei dol zijn op operaties. Hoe bloederiger hoe beter! Samen gingen we erna toe en we kregen een rondleiding. Er zijn twee operatiekamers. Eentje is best groot, voor de grote operaties en eentje ernaast die iets kleiner is voor kleinere ingrepen. We ontmoette de man van Sheila, mister Kadethe. Hij is een heel aardige man die ons alles uitlegde en ons vroeg om af en toe te helpen. We zagen een botbreuk van de voet en hij liet ons de x ray foto's zien. We moesten aanwijzen waar de breuk zat. Ik heb nog nooit het gipsen gezien dus vond het erg interessant! Ze doen het gipsverband in water en wikkelen het dan eromheen. Het wordt dan na ongeveer tien minuten, of zelfs minder geloof ik, hard. Daarna kwam er een kind van een jaar of zes, zeven. Het rechterbeen was verbrand door kokend water. Het kindje was in paniek wanneer we hem de operatiekamer inbrachten. Dat kan ik me heel goed voorstellen. In Nederland worden kinderen heel goed voorbereid. Uiteindelijk kregen we het kapje op en sliep hij vredig. Mister Kadethe maakte de wond schoon. Veel plekken van de huid was dood. Dat schraap je er zo af. De wonden zagen er al snel mooi uit na het schoonmaken en het verband werd eromheen gewikkeld. We zagen ook nog een enorm abces. Die is opengemaakt en schoongemaakt. Alleen het abces was heel erg groot op zijn voet. Hij moet morgen terugkomen om de pus er nog verder uit te laten lopen. Het was helemaal geïnfecteerd. S' Middags kwam er een meisje van een jaar of vijftien binnen met een polsfractuur. Deze moest eerst rechtgezet worden. Ik had zoiets nog nooit gezien. Ik kreeg er bijna zelf pijn van. Wanneer de arts het gips erom wikkelde moest ik haar hand vasthouden en trekken. Maar ik durfde niet zo hard te trekken eigenlijk. Het ging goed en ik mocht de mitella maken en vastbinden.

De volgende dag begon al snel. Er kwam een jongetje van een jaar of zes binnen. Dat dachten we tenminste. Hij was klein en ondervoed. Blijkbaar was hij al tien jaar oud. Hij had brandwonden op zijn rechterhandje en been. Hij had het koud gehad en was bij het vuur gaan staan toen hij alleen thuis was. Hij is in het vuur gevallen en zo heeft hij die brandwonden opgelopen. Het zag er heel zielig uit. Bij het opereren bleek dat zijn pink en ringvinger helemaal necrotisch waren, dus dat het al afgestorven was. Ze hebben toen ook twee vingers bij hem verwijderd. Dat geluid vergeet ik nooit meer. Die misselijkmakende krak. Zijn vingers waren helemaal geïnfecteerd en het moest gebeuren. Maar toch. Voor zon jong kind. Ik vind het heel interessant hoe ze hier wonden schoonmaken. Heel efficiënt en snel. Sowieso vind ik wonden heel erg leuk om te behandelen. Later hebben we een operatie gezien waar de uterus ( baarmoeder) werd verwijderd. Omdat deze vrouw een carcinoom had in de baarmoederhals. Die is er ook uitgehaald. Eerst kreeg ze een ruggenprik en daarna kon de operatie beginnen. Ik heb de baarmoeder vastgehouden wanneer die eruit was en het voelde best grappig aan. Hard en de baarmoederhals was helemaal dik door het carcinoom. Je baarmoeder is eigenlijk nog kleiner dan je vuist. Het was raar om te beseffen dat daar echt een kind in kan groeien. We hebben nog wat abcessen en fracturen gezien. Misschien mogen we binnenkort wel zelf gipsen.

De dag erna hadden we out reach! Dat betekent dat we met een ambulance van het ziekenhuis een dorp opzoeken waar we kinderen tot vijf jaar vaccineren. Tegen dtp, mazelen, polio, rota etc. De rit erheen was erg lang maar wel grappig, we reden door de bergen en het uitzicht was echt fantastisch! We kwamen aan bij een gebouw waar allemaal banken stonden. Die zaten al vol met vrouwen en kinderen. We begonnen eerst met de boekjes van de kinderen te controleren, we checken het gewicht en welke vaccinaties ze moeten krijgen. Terwijl we dat aan het doen waren begon Adina, die met ons mee was een prachtig lied te zingen over hoe je je kindje gezond houdt en informatie over verschillende ziektes. Het klinkt zo mooi! Het lijkt wel alsof alle mensen hier kunnen zingen! Ze vroegen ons te gaan dansen. Dat was niet zo'n succes. Maar we hebben ze in ieder geval geëntertaind. Daarna gingen een paar vrouwen uit het dorp dansen en stonden we helemaal voor lul. Het was best wel grappig. Daarna begon het vaccineren. Sommige kindjes beginnen alleen al te huilen als de naald in de buurt komt. Ik heb in totaal van tig kinderen die ik gevaccineerd heb maar eentje gehad die helemaal stil bleef. Natuurlijk snap ik dat ze het eng vinden. En al helemaal omdat een ' azungo' het doet. Na nog een onvergetelijke rit terug kwamen we weer thuis. S'avonds kwam Hans aan, onze leraar van school, samen met zijn zoon en vriendin van zijn zoon, Robin en Ester.

Zaterdag gingen we het toch echt proberen. Een kip slachten. De tweede had ik geslacht. Hans sneed de nek door en ik hield de kip vast. Toen de nek er bijna af was begon de kip de bewegen en met zijn vleugels te klapperen. Daar schrok ik zo erg van dat ik de kip losliet! Het is echt zo. Kippen rennen zonder kop nog even verder. Dat heeft te maken met de reflexen. Toen de kip klaar was met nog even rond te fladderen viel die neer. Het zag eruit... Omdat ik de kip iets te vroeg had losgelaten bungelde de kop er nog aan. Toen begon ik met schoonmaken van de kip. Dat duurde wel eventjes. De kip was heerlijk bij het eten. We gaan het absoluut vaker doen!

De volgende dag vertrokken we naar Lilongwe voor de safari. Om zes uur s' ochtends zaten we in de auto.

Liefs Demi