Delivery ward

Maandag begonnen Jorie en ik weer met stage. Nu op de delivery ward. De eerste ochtend begon al goed met twee bevallingen. Het was druk en er was genoeg te doen. Jorie en ik zagen voor het eerst een bevalling. Zo, dat kind was er snel uit. Het zijn heel mooie kindjes. Heel erg schattig. Er waren ook acht studenten die de opleiding tot midwifery volgen. Deze zijn in dit ziekenhuis er voor drie maanden op de delivery afdeling. We hebben de hartjes geluisterd van de baby's, de temperatuur gemeten en de ademhaling gecontroleerd. Zo bleven we de hele dag bezig. Ook hebben we naar het hartje van de baby in de buik geluisterd en de baby gevoeld in de buik. De volgende dag was Jorie helaas ziek. Maar ik ging ervoor. Ik heb zoveel mogen doen en kunnen zien. Ik heb een keizersnee gezien. Hier maken ze een rechte snee onder de navel, ipv een schuine als in Nederland. Het kind wordt eruit gehaald, deze wordt even op de kop gehouden en de navelstreng wordt doorgeknipt. Ik kreeg een wasteil in mijn handen geduwd met een lakentje erin. Ik kreeg even later de baby erbij in de wasteil. Snel liep ik al naar het bureau om de baby schoon te maken. Daarna door naar de afdeling. Ik moest even een beetje lachen. Zie je mij al lopen in een operatiepak met een wasteil in mijn handen met een baby erin. Haha. Ik heb de baby uit de wasteil gehaald en gewogen. 3 kilo, prima voor een baby hier. Toen hebben we het babytje ingewikkeld in doeken en aan een van de guardians gegeven van de moeder, dus aan de verse oma. De moeder kwam een uur later weer op de afdeling. Toen ik tien minuten later terug kwam lag het pasgeboren babytje al aan de borst. Dat is altijd fijn om te zien. Want zo gaat het goed met de moeder en het babytje. S' middags mocht ik katheters zetten, dat gaat soms heel moeilijk, omdat de vrouwen hier pas binnenkomen als ze echt gaan bevallen. Dus soms zit het hoofdje van het kindje te laag en lukt het niet om de katheter erin te krijgen. Die middag heb ik nog een bevalling gezien en een beetje meegeholpen met het kindje. Ik weet hoe de couveuse werkt en dat heb ik ook aan enkele studenten en verpleegkundige, of eigelijk midwife's uitgelegd. Ze waren verrast wat je er allemaal mee kon doen! Dat gaf me wel een goed gevoel en helemaal voldaan van mijn werkdag daar ging ik weer naar huis. De volgende dag heb ik bloed gegeven. Ik vind het wel een beetje eng maar het viel allemaal reuze mee. Het kan weer een leven redden of er iemand gezond mee maken.

Donderdag gingen we eigenlijk eerst mee met de out reach. Maar dat ging toch niet door omdat er niet genoeg plek was in de auto. Dat gaf niet veel voor mij, ik vind de delivery afdeling toch heel erg leuk. We zagen meteen al een bevalling die ochtend, van een tweeling!!! De eerste was geboren om drie uur vannacht, en de tweede om negen uur s' ochtends. Wat heeft die vrouw het zwaar gehad. Maar ze heeft wel twee prachtige kindjes en ze was er zo trots op! We hebben een leuke middag gehad en veel geleerd. Ook de placenta's hebben we grondig onderzocht. Maar daar ben ik niet zo'n fan van. Ik vind het maar een beetje vies, hoewel ik altijd ben van hoe bloederige hoe beter, bij wonden en operaties. Het is wel grappig om een keer gevoeld te hebben hoe een placenta aanvoelt. Die middag had Jorie erge last van hoofdpijn en ging ik de middag alleen naar de afdeling toe. De eerste bevalling liep heel erg goed. Het kindje was er heel erg snel. De vrouwen hier geven geen kik. Ze huilen of schreeuwen niet zoals in Nederland. Ze persen het kind eruit en wanneer ze het weer in hun armen krijgen zijn ze dolgelukkig en leggen ze het babytje gelijk aan de borst. Bij de volgende bevalling had Grace, hoofd van de afdeling delivery met mij afgesproken dat ik de navelstreng mocht doorknippen. De katheter ging erin maar toen verscheen het hoofdje van de baby opeens! Oogod dacht ik. Dat is snel. Maar helaas lukte het niet om het hoofdje eruit te persen. Ze zetten de vacuümpomp op het hoofdje van de baby, het is een andere vacuümpomp dan in Nederland. Hier 'pompen' ze met een fietspomp en zetten het hoofdje zo vast. De eerste keer lukte het niet, de tweede keer gelukkig wel. Het hoofdje floepte eruit maar toen bleven de schoudertjes vast zitten. Er kwam een golf bruin vruchtwater naar buiten. Dat is geen goed teken dat het vruchtwater bruin is, dat betekent dat er meconium in het vruchtwater zit. Meconium is de allereerste ontlasting van een babytje, wanneer dat in het vruchtwater komt betekent dat dat de baby nood heeft gehad in de zin van ademnood ofzo, en er iets mis is gegaan. De baby is er met behulp van de dokter uitgehaald. Het babytje ademde niet... Ze was groen en geel en werd direct in de couveuse gelegd om de longen, keel, neus en mond uit te zuigen. Dit duurde ongeveer een half uur. Maar de baby had een zwakke hartslag en ademde niet. Aan de andere kant van het doek kwam de placenta niet eruit. De vrouw was hevig aan het bloedde. Uiteindelijk lukte het, met veel bloedverlies en pijn. De vrouw zei of deed helemaal niets, ze had al een paar kinderen en hoorde haar pasgeboren kindje niet huilen. Dan weet ze al dat er iets mis is. Ik stond een half uur met tranen in mijn ogen te wachten. Ik zag hoe het babytje gereanimeerd werd en aan de andere kant zag ik de moeder liggen, bloedend door de placenta. Het was vreselijk en ik hoopte zo dat het babytje het nog zou halen. Maar helaas, dat was vergeefse hoop. Ze hebben het babytje nog geprobeerd te reanimeren. Ik heb nog nooit een overleden babytje gezien en ik hoop echt dat ik het niet meer zal zien. Mijn hart en maag lagen echt in de knoop. Ik heb mijn tranen in moeten houden de hele tijd. Ik wilde niet laten zien dat ik er zo erg mee zat. Ik vond het heel mooi dat iedereen die aan het werk was even langs het babytje liep en ' May her soul rest in peace.' Zachtjes zei. Ik voegde me al snel in de rij en zei het ook. Ik vroeg aan een van de verpleegkundige wat er nu ging gebeuren. Het babytje wordt ingepakt in doeken en mee naar huis genomen. Het is toch vreselijk dat een babytje dat negen maanden in je buik zat plotseling overlijdt. Ik heb de vitale functies bij de moeder nog gecontroleerd. De bloeddruk was eerst 256/ 180, daar schrok ik van. Dat kan niet kloppen! Ik heb opnieuw de bloeddruk gemeten en er kwam een respectabele uitslag uit, voor iemand die veel bloed had verloren. Het was half vier. Vier uur zat mijn dienst erop. Ik heb even tien minuutjes doelloos rondgelopen voordat ik weer verderging, er was een nieuwe patient die zes centimeter ontsluiting had. Ik heb met een soort trechter naar het hartje van de baby geluisterd en de moeder op vitale functies gecontroleerd. Deze bevalling zou beter verlopen. Hoopte ik. En dat gebeurde ook. Toen zat mijn dienst erop. Ik heb thuis wel even een paar traantjes gelaten en gelukkig kan ik er goed over praten met de rest van de meiden.

s' Avonds was de laatste avond dat Hans, Robin en Ester er waren. We hebben gezellig gekletst en toen was het al laat. De volgende ochtend zouden ze om zes uur vertrekken en we stonden ook op om zes uur om ze uit te zwaaien. Het is jammer dat ze weg gaan. Het was erg gezellig! Vrijdag waren we vrij. Ik stond vrijdag pas weer rond twaalf uur op. Oeps, dacht ik, nog maar vijf en half uur en dan is het weer donker. We hebben niet zoveel gedaan in het weekend, s' avonds gezellig en soms naar de markt en heel veel wassen. En natuurlijk veel met de kindjes voor ons huis spelen. Wat altijd wel leuk is!

Liefs Demi