Naar Muona

De volgende dag konden we vroeg op. Om acht uur werden we opgehaald om naar Muona te vertrekken. De vorige avond hadden we alle tassen weer ingepakt. Rond half negen kwam er een busje aanzetten die ons op kwam halen. Onze bagage werd ingelaadt en we gingen op weg. We stopten nog even bij de shoprite. Een enorme supermarkt waar je bijna alles kan kopen. De heenweg van Muona was heel erg mooi. Alle bergen, kleine dorpjes en een prachtige natuur. Veel kinderen riepen meteen ' Azungu!' En begonnen te zwaaien. Natuurlijk zwaaien wij dan heel enthousiast terug. Kinderen rennen ook met het busje mee. Ze vonden dat ook heel erg leuk! De reis was 110 kilometer lang. En daar hebben we zeven uur over gedaan. De wegen naar Muona zijn door de overstromingen heel slecht geworden. Bruggen zijn ingestort en we moesten door het water en over stenen. Dat was weleens eng als je ziet dat het water best hard stroomt. Maar gelukkig hadden we een hele fijne chauffeur en hij reed heel veilig. Ik voelde me ook veilig bij hem dus dat was best prettig. We zagen heel veel vrouwen met watertonnen op hun hoofd over de weg lopen. De mensen hier moeten ontzetten ver lopen om water te halen. Ze zijn ook heel blij met waterflesjes. Dus ik heb mijn twee waterflesjes met nog wat schoon water erin aan hun gegeven. Je zag dan meteen een grote lach op hun gezicht en ze begonnen wild te zwaaien. We kwamen langs markten waar het vlees aan een haak hing om te verkopen. Zelfs waar ze nog aan het slachten waren. We denken dat het een nijlpaard was waar de huid al vanaf lag en die in stukken werd gesneden.

Toen kwamen we in Muona aan! Na zeven uur zagen we het bordje Muona en vlak daarna het Trinity Hospital waar we dan tien weken stage gaan lopen. We reden langs het ziekenhuis een steil weggetje op. Daar was ons huis waar we tien weken verblijven. Het was groot! Als je binnenkomt heb je een eettafel en daaraan vast zit de woonkamer met heerlijke banken en stoelen. Dan heb je de gang waar een keuken zit, een toilet, een douche en drie slaapkamers. Daar konden we gelukkig met z' n zessen in. We zochten de kamers uit en toen gingen we naar William, de directeur van het ziekenhuis. Hij heeft een huis boven op een berg dus we moesten eerst een steil weggetje op. Bij William werden we heel hartelijk begroet. Wat alle Malawianen doen. We kregen heerlijk koude limonade en vertelde aan William hoe onze reis was. Later gingen we eten koken met wat we hadden. Dat was spaghetti met tomatensaus en kruiden haha!

S' avonds kregen we meteen al te maken met de Afrikaanse beestjes. Eerst zat er een soort enorme vlieg met een angel op de badkamer. Toen een kakkerlak in een van de slaapkamers, we durfde de kakkerlak niet aan te steken omdat we dat zielig vonden. Maar dood trappen ging ook niet omdat we niet weten wat voor kakkerlak het was. Dadelijk legt die eitjes en zit het hele huis vol!!!! Toen ik wilde gaan slapen zat er een enorme spin bij mijn hoofdeinde op de muur. Uiteindelijk konden we gaan slapen,

Veel liefs uit Afrika, xxx